به مناسبت 15 اوت (برابر با 24 مرداد)؛ سالروز آغاز جنگ‌های صلیبی
با گسترش اسلام به‌ویژه در اسپانیا، علماى مسیحى دریافتند که این دین با تعالیم و دستورات عالیه خود وسرعت پیشرفتى که دارد، موقعیت آنان را تهدید مى‌کند؛ آن‌ها از توان، قدرت، امکانات و رشد جمعیت مسلمانان و وحدت آنان نیز دچار هراس شدند، لذا کوشش خود را در جهت تضییع و نابودى آن به کار بستند. در جهت همین تلاش‌ها بود که پاپ‌ها به طرق مختلف، مردم را به جنگ و مبارزه با مسلمانان مناطق مختلف تشویق مى‌نمودند.
در سال۴۷۴ ش. «پاپ اوربال» ضمن نطقى مؤمنان را ترغیب کرد که سوى قبر مقدس روند و آن را به زور از چنگ کفار به درآورند و به تصرف خویش گیرند. هنوز بهار سال بعد نیامده بود که ۱۵۰۰۰۰ نفر دعوت پاپ را پذیرفته، براى تصرف بر قسطنطنیه آماده شدند. بازرگانان پیزا، ونیز و جنوا مقاصد بازرگانى داشتند. آشوبگران و ماجراجویان، هدف خویش را مى‌جستند. بسیارى از مجرمان، قبول دعوت پاپ را کفاره گناهان خویش مى‌شمردند و عامه مردم فرانسه، لورن، ایتالیا و سیسیل براى رهایى از تنگناى اقتصادى و وضع رقت‌انگیز اجتماعى، صلیب برگرفتند. اگر کسى علیه یک نفر صلیبى در طول مدتى که حامل صلیب بود دعوایى داشت نمى‌توانست اقامه کند و نیز از پرداختن هر نوع عوارض دولتى و یا رسوم مالیاتى معاف بود و زیر حمایت کلیسا از هرگونه تعرض ایمن بود.
هنگامى که بى‌نظمى، نابسامانى داخلى و تفرقه در قلمرو سلجوقیان به ویژه در سوریه و فلسطین حکمفرما گردید، بهترین فرصت براى یورش بر بیت‌المقدس در اختیار پادشاهان و مقام‌هاى مذهبى اروپا قرار گرفت، جنگ میان اسلام و غرب به صورت جنگ‌هاى صلیبى در حدود دویست سال از سال ۴۷۵ش. به بعد ادامه یافت. این جنگ‌ها از آن جهت که جنگجویان مسیحى اروپایى، صلیب و علامت صلیب را بر پرچم‌ها و لباس‌هاى خود نصب نمودند به جنگ‌هاى صلیبى شهرت یافت.
در خلال این جنگ‌ها دشمنى و کینه‌توزى پاپ‌ها و ارباب کلیسا، امرا و سلاطین مسیحى اروپا از اسلام و مسلمانان به شدیدترین وجه نمودار شد. گروهى از صلیبیون در شهر ملویل هفت‌هزار تن از مردم را طعمه‌ی شمشیر ساختند و بعد به حرکات شنیع و انواع فسق و فجور پرداختند، اطفال را در آغوش مادران پاره‌پاره کردند، اعضایشان را در هوا پراکنده مى‌نمودند. صلیبیون پس از تصرف «معرة النعمان» از شهرهاى شام، یکصدهزار تن را طعمه‌ی شمشیر ساختند و کوچه‌ها تبدیل به نهرهایى از خون گردید.
قطع اعضا و بریدن دست و پا جزو ورزش‌هاى تفریحى آنان بود. در بیت‌المقدس مسلمانان را در کوچه‌ها و نیز در منازل و خانه‌ها قتل‌عام مى‌نمودند. مردم در مساجد هم در امان نبودند. در مسجد عمر صلیبى‌ها با قتل‌عامِ همه مناظر رقت‌آورى ایجاد کردند. ریمون داژیل که این فجایع را به چشم خود دیده مى‌نویسد: «در رواق این مسجد، نهر خون عمقش به اندازه‌اى بود که تا سر زانو یا آن‌هایى که سواره بودند تا عنان اسبشان را مى‌گرفته است.» تمام اسیرانى را که یا به علت خسته شدن آن‌ها از کشتن زیاد یا به طمع گرفتن فدیه از مرگ در امان مانده بودند با کمال بى‌رحمى سر بریدند. اعرابى که خود را به ناچار از بالاى برج‌ها و عمارات به زمین مى‌انداختند در آتش مى‌سوزاندند و یا از زوایاى زیرزمین‌ها افراد را بیرون کشیده در میدان‌هاى عمومى جمع کرده مثل گوسفند ذبح مى‌کردند، گریه و فغان زنان و کودکان و حتى منظره محلى که مسیح جلادش را بخشیده بود، هیچ یک، اندک تأثیرى در تسکین آتش خشم این فاتحان نداشت.
منبع: شبکه خبر دانشجو