يك شهادت طلبي غلط در بين نسل ما شكل گرفته است كه معنايش فرار از مسئوليت و به تعبير دقيق كلمه، لت و پار شدن است! حوصله‌ي تحمل هزينه‌ها و سختي‌هاي مبارزه را نداريم، آمادگي و حوصله ايجاد تغيير در خويش را نداريم، بعد مي خواهيم با نوستالوژي بعضي زمان ها و مكان هاي خاص و تقليل جهاد به چند عرصه مشخص، و آرزوي كم شدن زمان و ميزان هزينه ها به شهادت پناه ببريم. حال كه منطق شهادت اين نيست، در منطق ديني شهادت شما بايد زندگي جهادي داشته باشي تا به مرگ جهادي برسي و اگر زندگي جهادي داشته باشي حتي صورت مرگت جهادي نباشد سيرت آن جهادي مي شود.

عن الحسن بن علي بن أبي طالب (ع)، قال سمعته يقول ما يضر الرجل من شيعتنا أي ميتة يموت أكل السبع أو احتراق بالنار أو إغراق بالماء أو صلب أو قتل هو و الله صديق شهيد

امام حسن مجتبي: هيچ نوع مرگي به شيعيان ما ضرري نمي رساند، خورده شدن به وسيله ي درندگان، سوزانده شدن در آتش، غرق كردن در آب، به صليب كشيده شدن يا به قتل رسيدن، او به خدا سوگند صديق و شهيد است. (مشكاةالأنوار ص ۲۸۸ الفصل الخامس في ذكر ما جاء في المؤمن)

و اگر اين زندگي جهادي نباشد حتي مرگ با صورت شهادت سيرت جهادي نمي يابد (هذا قتيل الحمار).

حميد داوودآبادي يك بار به اين مضمون مي گفت در جبهه چند نفر بودند گه خيلي نترس بودند، دشمن شروع كرد بمباران ديدم يكيشان خيلي زيركانه دارد خودش را پنهان مي كند. به او گفتم چرا اين جوري مي كني؟ گفت «خودكشي حرامه». شب‌اش اعلام كردند يك نفر بايد روي مين برود اولي نفر او را ديدم كه دويد و خودش را روي مين انداخت.

آن چه گمشده ي نسل ماست شهادت طلبي مبتني بر زندگي جهادي در عرصه هاي بسط يافته ي جهاد از جهاد نظامي تا جهاد در عرصه هاي سياسي و اقتصادي و فرهنگي است، امر به معروف و نهي از منكر هم يكي از شعب جهاد است.

گرچه اين جمله ي مرحوم شريعتي از اشكال و تفريط خالي نيست، اما در مقابل يك افراط قبرگرايي و عملگريزي قبل از انقلاب شكل گرفته و سخني حق در دل خود دارد: ««چگونه زيستن» را تو به من بياموز ، « چگونه مردن» را خود خواهم آموخت»

اين گونه است كه آنكه در راه صدور انقلاب و مقابله با استكبار و يا كارهاي علمي و… حتي به ظاهر به تيغ دشمن نرفته باشد كربلايي شده مي خوانيم وگرنه ممكن است كسي حتي به تيغ دشمن برود اما…
لب كلام اين است كه «اصل، عمل به وظيفه است و شهادت نتيجه ي عمل جدي به همين وظيفه، نه اين كه براي فرار از وظيفه شهادت را تابلو كنيم».

از مرحوم آيت الله شوشتري نقل مي كنند كه قبل از مهم ترين رجالي فعلي جهان اسلام (يعني حضرت آيت الله خامنه اي (كه مثل وجوه ديگر شخصيتي ايشان در سايه ي رهبري شان ناشناخته مانده است))، به همين قضيه معروف بودند (و ۴-۵ سال پيش رحلت كردند) كه يكي از بچه ها كارهاي حاج آقا را انجام مي داد و در كارهاي علمي به ايشان كمك مي كرد، از او پرسيده بود «حاج آقا اين همه عمر طولاني كرديد از خدا نمي خواهيد در اين سن ديگر اذيت نشويد و به ملاقات خدا برويد؟» به اين مضون گفته بودند «نه نه نه كارهاي علمي ام بر زمين مانده هنوز!» پيرمرد دل در در گرو دنيا نداشت تكليف زمين مانده داشت!

مِنَ الْمُؤْمِنينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‏ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَ ما بَدَّلُوا تَبْديلاً (الأحزاب : ۲۳)

اصل عمل به وظيفه است چه بماني چه بروي.

محمدصادق شهبازي